10 september Onderweg naar Alamogordo, New Mexico

Een SUVtje volgeladen wachtend op vertrek. Er parkeert een PickUp next to us en er stapte een donker sympathiek uitziende man uit, een type van, I am who I am. “He hello ryouleav?”. Sorry, was mijn reactie, ik begrijp u niet. En nu in clear engels: “Are you leaving?” Soms spreken die Amerikanen zo onduidelijk dat mijn oortjes even moet wennen aan het geluid. Maar hij was niet boos, herhaalde zijn vraag en vroeg er gelijk bij, zoals de meeste mensen hier: “Where are you from? I am from Holland”. Zijn gezicht stond op volledig begrijpen: “oh that’s nice”, zei hij toen weer. Ik kende de man natuurlijk niet, maar merkte eigenlijk gelijk dat hij totaal niet wist waar Holland dan wel moet liggen op de kaart. Gemeen dat ik dan weer ben vroeg ik op mijn beurt: “Do you know where that is?” Zijn resolute antwoord was heel duidelijk en bevestigde mijn gedachte. “NO, I have no sligth idea”. Nu ik al zo’n kleine 25 jaar instructie verzorg, leer je de mensen inschatten dus als ik nu zeg dat ik uit Europa kom dan moet de communicatie lukken. En jawel hoor. Zijn gezicht straalde en hij zoiets van mijn maak je niets wijs natuurlijk weet ik waar Europa is. Ja lezertjes, de topografie van de Amerikaan is allebelabberts, hun eigen stekkie is van dusdanige omvang dat ze daar eigenlijk genoeg aan hebben. Is dit nu wat men noemt de fake people?. Maar enfin weer een gelukkige Amerikaan erbij. Die zit nu thuis nog te vertellen dat hij Europeanen tegenkwam en die zien er precies eender uit als de gemiddelde mens. Ach liever een fake mens die vriendelijk is dan een hypcriete sagrijn.

Zo de dag was weer begonnen voelde me net een padvinder, die een gehandicapt persoon had helpen oversteken. Vandaag wordt het een kilometerdag, we gaan Nederland ongeveer 5 keer door midden rijden. De rit van Rotterdam naar Arnhem maken maar dan 5 keer. Zo’n kleine 700 km. Maar voordat ik de auto start wil ik even wat kwijt. Voor een ieder, die in Nederland nu denkt dat ik de regenmaker ben, heb ik een treurige mededeling.

Het blijkt dat van juli tot begin september Arizona en New Mexico een regentijd hebben (de zgn monsoon). De reden ligt erg ingewikkeld maar ik heb het gelezen in een het natuurpark waar we  zometeen heen gaan. In de wintertijd is de wind meestal noordoost en de zomertijd draait de wind naar het zuidoosten. Als je het fijne wilt weten klick even op http://ag.arizona.edu/maricopa/garden/html/weather/monsoon.htm, daar kun je de details lezen. Dus nu stoppen daar he, om mij de schuld te geven. Je kan iemand ook op 7000 km van huis een trauma aanpraten hoor, haha.

De rit gaat beginnen en wat kan ik er van zeggen, er staan wat foto’s in dit verhaal, een rustige lange weg soms zijn  we zelfs alleen en dan weer een paar auto’s. Als eerste reden we over de snelweg zo’n 140 km verder naar een park (Chirichua Nat’l Monument) waar rotspartijen te vinden waren die zo’n kleine  25.000.000 jaar geleden gevormd waren doordat er vulkanische uitbarstingen waren. De stof uit de vulkanen hoopten zich op tot hoge bergen, welk op de den duur versteend zijn. Door erosie van de natuur zijn vreemde vormen ontstaan. Een Zweeds echtpaar heeft dit als eerste ontdekt en dus zichzelf toegeëigend. Deze mensen liggen begraven in dit park. Moet zeggen het was indrukwekkend zoals dat er uitzag. Ik heb een video gemaakt dus iedereen die het wilt zien kan het zien !! Nee toch niet, Ania heeft ontdekt dat als ik de opname knop indrukte om op te nemen, ik de camera juist uitzette, dit betekent dat ik heel veel opnames heb van mijn voeten, iemands billen en de grond en lucht. En ook nog een heel gesprek met een Zwitsers echtpaar die we tegen kwamen. Deze mensen maakten een rondreis van  3  maanden op een lichte Harley. Mmmm foutje van het opnemen, maar er staat wel iets op hoor, zo erg is het nu ook weer niet.

De bergjes laten we weer achter ons en gaan nu voor een klein gedeelte binnendoor op een onverharde weg door de bergen terug naar de rijksweg om de volgende 500 km af te maken. De weg voer door een schitterend typisch Amerikaans landschap. Een vreselijk brede vallei met aan beide kanten van de weg vlak land, hoofdzakelijk zandgrond maar daarop de kaktussen groeiend, alleen nu waren het meer de zgn Juka planten.

We wilden voor zonsondergang bij White Sands Park zijn, want om daar de zon onder te zien gaan schijnt een vreselijk mooie gezicht te zijn. Toen we in de buurt kwamen van Mesilla. Een typisch Mexicaans plaatsje hadden we zoiets van we laten de zon maar ondergaan en gaan eerst eens kijken hoe dat plaatjes eruit zou zien. Er doorheen gereden waarop we de conclusie trokken mooi maar weinig belevenis, wel leuke Mexicaanse huisjes, dus dan toch maar door, nog een kleine 70 km om sunset in White Sands mee te maken. We hadden nog een uurtje volgens onze berekening. Maar wat wij plattelands Nederlanders niet hadden meegeteld, was het feit dat de zon hier niet achter de horizon verdwijnt maar achter de bergen dus gaat tie veel eerder onder. Tja dan kom je dus in het schemer aan.

Ania had in de tussentijd in de auto met de Ipad via internet het hotel alvast geboekt, dus dat was geregeld. Toen we het park inreden hadden we zoiets van is dit alles. Een beetje witte grond met plantjes erop. Maar oordeel nooit te vroeg, want even late waren we beiden erg enthousiast, tot onze verbazing het leek wel of we het winterweer inreden, Alles maar dan ook alles werd volledig wit, hoge witte heuvels en grote witte vlaktes. Het zand voelde heel fijn en lekker koel aan. Na de nodige illustratie erbij gehaald te hebben kwamen we erachter dat het helemaal geen zand is, maar gewoon gips. Zou Praxis of de Gamma achter dit verhaal zitten dan? Een flinke berg gips neergooien en er dan een attractie van maken. Maar nee, dat kan niet want het beslaat  daar een oppervlakte van 720 km2, dan heb je al het gips van de aardbol nodig om de bak te vullen. Het blijkt de grootste gipswoestijn van de wereld te zijn. De grootste ? zijn er dan meer van die bouwprodukten te vinden. He Mich er ligt werk voor je, zal ik een paar zakken opscheppen voor je haha.

Door de miljoenen jaren heen is het gypsum (de juiste naam voor deze kristallen) uit de omliggend bergen naar beneden gestroomd door regenval en is in het dal blijven liggen. Het water is verdampt en de puur witte kristallen zijn blijven liggen. Door de harde wind zijn er duinen gevormd en is ook plantengroei ontstaan zodat alles nu bij elkaar gehouden wordt. Al met al een vreselijk mooi gezicht.

Toen we ons in het hotel gemeld hadden kregen we te horen dat het een uur later was dan dat wij in gedachten hadden. Even raakten we in de war want we hadden het wel opgezocht, maar het blijkt dat in Arizona 2 tijden gehanteerd worden en dit heeft met Mountain Time te maken, daarom hebben we natuurlijk de sunset gemist. We waren gewoon een uurtje achter. En nu we in New Mexico zitten zijn we weer wat dichter bij huis in Nederland, 1 uurtje dus. Als je hier reist wordt je van de ene dag op de andere gewoon snel ouder of jonger haha.  Morgen gaan we bij dag licht nog even terug en daarna rijden we weer door naar Roswell, een plaatsje waar mensen wonen die denken dat alie-ens bestaan.

Zo dat was weer een dag uit het leven van 2 doodgewone reislustige aardbewoners.