21 september Antelope Slot Canyon en Horseshoe Bend, Page Arizona

Om 10:30 werden we verwacht bij de agency om vervoerd te worden naar de Antelope Canyon. Het was druk, vreselijk druk. We hadden al zoiets van, er zouden toch maar 14 mensen meegaan. Maar het bleek een bus te zijn die even stopte voor een pauze en gezien het agentschap ook een souvenirshop heeft. We hadden geen idee wat ons te wachten stond. Afwachten maar. We hadden de tour van half elf genomen daar tijdens deze tour de zon zodanig in de Canyon stond dat we speciale kleuren en zonnestralen in de Canyon zouden zien. We  moesten hier wel 16 dollar meer voor betalen. Half elf konden we instappen. Een 4x4 wieldrive pick up met verhoogde vering stond voor de deur. We moesten achterin de laad bak dwars gaan zitten dus 2 rijen die met de rug als het ware tegen elkaar aan zaten. En dan rijdt je zijwaarts. Zoals vaak in legervoertuigen het geval is. We zaten inderdaad met 14 personen in de laadbak. Vreemd genoeg dat, dat dan weer kan. Terwijl Amerika een land van veiligheden is, zaten wij niet in de gordels in een open pick up alsof we vervoerd werden naar een concentratiekamp (zie video). Maar goed het had wat.

Omdat het voertuig zo hoog op zijn  vering stond gaf het een gevoel van omvallen als het door de bocht ging. Maar deze constructie was wel nodig kwamen we even later achter toen we een paar kilometer door los zand een ravijn inreden. Eenmaal aangekomen stond het overvol van allemaal dezelfde voertuigen, schat dat er wel een 15 voertuigen stonden. Er zat niemand in dus tel even mee 15 x max. 14 personen per voertuig. Die 210 mensen waren dus momenteel in die Canyon. Ok, we weten niet of de voertuigen vol zaten dus laten we zeggen de helft, dan zijn het er altijd nog 105. Een pracht Canyon, maar weer waren de indianen niet dom om hier een behoorlijk commercieel zaakje van te maken. Maar goed vol goede moed de spelonk in. En wat we daar weer zagen !!!

Weer niet te beschrijven, het was inderdaad nog mooier als wat we voorheen gezien hadden. Het was het wel waard om in het gedrang door de Canyon te lopen, maar jammer van de foto’s. Die waren bijna niet te maken. Gelukkig was onze gids zo bereidwillig om ons adviezen te geven hoe met de camera om te gaan. Het is een spelonk van pak weg 100 meter lang met verschillende ronde structuren. Door dat ooit in deze kloof het water constant met waterkolken had gestroomd waren die ronde vormen ontstaan. Het was in 1 woord schitterend. Bekijk de foto’s maar weer, dat geeft een kleine indruk.

Wat wel weer een tegenvaller was, was dat we gezien de drukte niet op tijd door de menigte heen konden komen om die zon op die bepaalde plaatsen zijn licht naar binnen te zien schijnen. Op 1 plaats hadden we wel iets gezien maar er zou meer zijn. Een beetje het gevoel van we zijn in de maling genomen hadden we wel. Maar ach, het was erg mooi dus laat maar zo. We hebben weer een nieuwe ervaring opgedaan. Dus toekomstige bezoekers, pas op met de te hoge verwachting van planning om de Canyon te bezichtigen.

Nadat we weer terug zijn gebracht hebben we onze inmiddels ingepakte bolide weer genomen om tijdens onze rit naar het volgende avontuur ook nog even de hoefijzeroverlook te gaan bekijken. Deze overlook is zon beetje het begin van de Grand Canyon die al gauw een 100 Mile lang is. De Grand Canyon is voor ons wel iets wat je wel gezien moet hebben omdat het zo groot is maar om nu te zeggen het is zo mooi nee dat nu weer niet maar wel imposant. De mooie plekken zijn  vaker in andere Canyons te vinden. Maar deze overlook hadden we nog niet gezien dus ook dat hoorde bij onze trip deze keer. De auto geparkeerd en vol goede moed op weg naar boven.

Een redelijk te bewandelen pad liep omhoog naar de top van een glooiende heuvel om aan de andere kant weer naar beneden te leiden. Nu was dat niet zo heel erg, als de zon niet met 90 graden op je bast stond en het pad niet uit mul zand bestond en het niet zo’n verektes lang pad was, lol. Maar we laten ons niet uit het veld slaan. Sjouw, sjouw, zeul, zeul, mijn schoenen zakten bij elke stap tot bijna mijn enkels weg. Bij het oplichten van mijn voeten schepte ik vaak zoveel zand op dat het genoeg was om de opening achter mijn hiel en schoen rand zodanig te vullen dat mijn schoenen steeds kleiner werden. Het leek op een tocht door de Sahara, waarbij het zweet langs je ogen  en je nek je shirt in stroomde. Je bij elke stap denkt wanneer komt hier een einde aan. Je bij elke stap denkt ik ga nu zitten. Je bij elke stap het gevoel van uitputting nadert. Dit was geen vakantie dit was werken, dit was zelfkastijding.

Maar keihard als wij waren, net als al die andere 100derden die ons voorgingen zijn we in 1 ruk doorgestapt om ook hier weer het wonder der natuur te bewonderen. Je kon goed merken aan het landschap dat de ijstijd ervoor heeft gezorgd dat de aardlagen over elkaar waren geschoven. Zo is ook de hoogte ontstaan van de Kloof waardoor de Colorado rivier stroomt. Eenmaal bij de rand aangekomen. Sloeg mij toch de schrik om het lijf, recht omhoog gaande steile wanden van zon 1000 meter hoogte omsloten de Colorado rivier die als het ware een bocht maakte van een hoefijzer. De diepte was duizelingwekkend. Ooit heb ik hoogtevrees gehad, ik durfde nog niet op een hoogte van 5 meter op een ladder te staan. Een gevoel dat niet te verklaren is. Dit is tijdens mijn brandweertaak volkomen verdwenen. Maar helaas nu ik die diepte inkeek. Brr. Even rillen hoor.

Dus ik kwam wijselijk genoeg niet te dicht bij de rand. Maar wat zie je dan wel voor je. Een jongen die net zo makkelijk liep te balanceren op de rand en van richel naar richel sprong voor een leuk fotootje. Is dit nu roekeloosheid? Moet ik daar bewondering voor opbrengen? Nee ik vindt het roekeloos ook als je met hoogte goed kan omgaan een kiezeltje kan je doen struikelen. Dus nee, het is niet heldhaftig of stoer. Maar goed ieder zijn  meug. In ieder geval was de overlook ook weer net als al het andere een bijzondere ervaring welke diep gegrift blijft in je geheugen sjippie. Foto’s, video gemaakt en terug het mulle zand weer in, nu was deze beklimming 2 keer zo lang als de andere zijde van de heuvel dus we konden  er weer tegen aan.

Op de video die ik af en toe even aanzette zal goed te horen zijn hoe zwaar het was lol. Nu heb ik over het algemeen als ik het zwaar heb de gewoonte om er een geintje van te maken. Dus eenmaal boven gekomen kwam ik een paar Belgische ladies tegen ( CinCin en Anneke sla dit gedeelte even over anders krijg ik strak op mijn kop als ik weer thuis ben lol). “Dames”, was mijn vraag, “zijn  jullie al eens eerder hier geweest”, “nee - was het antwoord”, “Wel ik zou niet verder gaan als ik jullie was, er is geen moer aan. Dit is al dit zandgesjouw niet waard hoor”, vervolgde ik. Een beetje ongelovige blik en onzekerheid in hun stem. “meen je dat echt, dan gaan we niet verder hoor”. “Nee, echt het is niet om aan te zien”…… “Maar er is toch wel water”, was hun volgende opmerking. “Jawel”, zei ik, “en je kan er nog inspringen ook, maar of je dat overleeft ? Nee hoor zie ik toen maar, een geintje. Het is meer dan prachtig. Lachend liepen ze verder met natuurlijk de gedachte over mij van, wat een klojo haha.

Bovenop de heuvel stond een overkapping die men geplaatst had om mensen zoals ik even de gelegenheid te geven om zich te herstellen van een tocht door de woestijn die op het punt stonden om te halicuneren en Fata Morgana’s gaan zien. Dus even rust. He, zei Ania die mensen daar hebben we bij al die andere bezienswaardig heden ook gezien. Dus ik weer even contact gezocht, praatje gemaakt, geintjes gemaakt en elkaar weer een fijne tijd toegezegd.

We hebben onze weg vervolgd en zijn langs Lake Powell gereden. Dit meer welk ook immens groot is  zorgt door middel van een dam voor een groot gedeelte voor de energie voorziening van de omgeving en er wordt veel aan watersport gedaan. Hierna volgende een monotone  weg van pak weg 120 km naar een plaatsje Kanab genaamd. Hier hebben we morgen een fototoer de gehele dag met een fotograaf en nog 6 andere mensen. We gaan met een jeep de wildernis in op zoek naar de Wave Canyon genaamd White Pockets. Dit schijnt een golvende vlakte te zijn  met ook weer verschillende aardkleuren. Details volgen morgen.

Dank voor het lezen en het geduld dat jullie opbrengen om toch telkens weer deze onzin aan te horen lol. Kus voor de dames hand voor de mannen.