22-24 september White Pockets - Las Vegas

Hallo lezertjes, hebben jullie mij gemist. Zal best wel niet, maar ik hoop het wel. En daar hoop doet leven, blijf ik dus nog even leven. We zijn afgelopen zaterdag in Las Vegas aangekomen en als er onder julie iemand is die daar ooit geweest is dan begrijpt hij/zij wel dat ik niet de kans heb gekregen om ook maar iets op de site te tikken. Die stad bruist van het leven. Maar daarover straks meer. Zaterdag 22 september 08:00 uur .. De auto op de parkeerplaats voor de winkel van de ons begeleidende fotograaf geparkeerd, uitgestapt en…, he, kijk nou daar zit een koddig manneke, op een bankje, asblond lang haar (lol) tot in zijn nek, een sikkie van dezelfde kleur,  enigszins dichtgeknepen ogen en hoofd voorover gebukt naar de grond starend. Zou dat?, ja dat was onze begeleider, die al zat te wachten. Naar onze schatting zou het iemand van ongeveer 80 jaar zijn maar daar bleken we behoorlijk naast te zitten, want later bleek deze goede vriendelijke man maar 71 jaar te zijn.

We stelden ons voor en toen kregen we te horen dat er nog 2 mensen moesten komen. Dit duurde niet lang want even later kwamen er 2 aardige dametjes aanrijden die zeiden zusjes te zijn van elkaar. Hallo ik ben Monique en dit is mijn zus Sandra. Wij komen uit utreg… Je weet wel van die domme toren. Mijn zus is de administrateur hoor en ik maak foto’s lol. Sandra was de tripauto al ingevlucht voor ik haar een hand kon geven. Ja snel de Chevrolet uit 1991 in, pppfff mooi geen airco dat wordt zweten. Een auto die onze asblonde begeleider naar onze mening op zijn geboorte dag al had gekregen. Een auto waar niets meer echt vast zat. Maar ook een auto die ons een lange rit zou bezorgen en ons ook gebracht en gehaald heeft. Later zou blijken dat het maar goed is dat je met een oude auto op deze tocht gaat.

Het IJs (haha ijs bij 40 graden) was gebroken en we konden op weg. Zoals altijd is de sfeer even gespannen maar ikkuh kan toch nooit mijn mondje houden en begon het gesprek met te vragen aan onze baardmans ons een aantal Amerikaanse onbekendheden uit te leggen. Dit deed hij maar al te graag zo was bv het onderwerp wapens een hot item. Om dan maar gelijk even het onbegrip uit de wereld te helpen. Een wapen kan je ook in Amerika niet zomaar krijgen, weliswaar hoef je geen echte vergunning te hebben maar je wordt wel door de FBI door de mangel getrokken. Geen criminele achtergrond hebben, psychologisch stabiel zijn een zo meer van die persoonlijkheden. Ook mag een wapen niet zichtbaar gedragen worden en om een wapen op straat mee te mogen nemen is dan wel weer een permit voor nodig. En  wisten jullie dat er zelfs staten zijn waar wapens verboden zijn voor de burger. De regels omtrent geweld zijn dezelfde als hier. Een inbreker mag je aanpakken als je het met geweld op hetzelfde niveau doet. Als bv een inbreker een wapen op je richt mag je dit terug doen, maar gooit hij het wapen weg dan mag je hem niets meer doen, doe je dit toch ben je strafbaar. Zo even in vogelvlucht iets wat we vaak niet weten. Zoals het goede Amerikanen betaamd wist hij ook binnen zeer korte tijd te vertellen hoe zijn familie in elkaar stak.

De trip ging allereerst over de normale weg tussen de bergen door. Ik moet zeggen ben niet snel bang, was ik nu ook niet echt maar gezien de leeftijd en van de wagen en de staat waar deze in verkeerde was ik toch enigszins berekenend op mogelijke onvolkomenheden. Even later aan de andere kant van een bergrug reden we een onverhard pad op, welk nog redelijk te berijden was. Door het trillen, kreunen, schudden, hobbelen en wat al meer voor mooie woorden te verzinnen zijn voor deze rammelbak., kwam niet alleen de veerring los maar ook al het stof binnen in de wagen die hij al een tijdje had opgespaard. Deze stof raakte hij nu wel op een goedkope manier kwijt aan onze inademing. Maar ach het mocht de pret niet drukken want we hebben smakelijk om de tour gelachen. Temeer daar de goede man toch niet begreep waar we het over hadden. Ik had soms wel te doen met hem en legde dan maar uit waar we over spraken. Nee,nee, niet over de leeftijd van de auto of de stof maar wel de serieuze dingen.

Het onverharde pad was lang en bleef niet alleen onverhard het werd zelf on-onverhard oftewel het werd zelfs zand. Maar voor Chevy geen probleem hoor, want Terry ( zo heette onze begeleider ) had de bandjes al op half gezet ( zoiets werkt prima op een zandweg ) en de four wheel drive ingeschakeld. Dus het voertuig mocht dan wel kreunen maar trok ons door het zand alsof er zeepsop op een stenen vloer lag. De rit duurde 2.5 uur. Een tijd waarin van ons, als stadsmensjes die niet veel gewend zijn op dat gebied, heel veel gevraagd werd het was afzien en zeker de terugweg. De weg was spannend en mooi maar onze niertjes hadden naderhand wel even rust nodig. Maar de aanblik van de omgeving die ons geboden werd deed het ontzien van ons lichaam volkomen vergeten.

Ik kan natuurlijk wel gaan zitten ooooien en aaaien, maar dat geeft geen maatstaf voor de wederom mooie rots massieven die we te zien kregen. Nee, ook hier weer geldt zoek eens op White Pocket Arizona en bkijk de foto’s, dan zullen jullie echt met je mond open de natuur bewonderen, tenminste als je van rotspartijen houdt. Het blijft toch telkens weer fascinerend hoe de natuur in die miljoenen jaren de aardkorst heeft gevormd. De foto’s zeggen genoeg toch. Onze Terry liet ons los en we konden met zijn viertjes rond wandelen en naar hartenlust foto’s maken. Monique sjouwend en klauterend met haar camera spulletjes over de rotsen terwijl Sandra haar trouw volgde om af en toe een plaatje te schieten van Monique met de rotsen als achtergrond. En ik ? welnu ik was net als Sandra de klos bij Annia. Natuurlijk als je hobby fotograferen is dan wil je dat je er zelf ook af en toe op staan om te bewijzen voor het thuisfront dat je er echt geweest bent. Alhoewel dat tegenwoordig ook al geen wet meer is met al dat gefotoshop.

Na enig tijd werd Annia ineens een accu van een fotocamera rijker, want die lag daar gewoon zeg maar midden op een rots, dus toch geen onbekend gebiedm, hier komen vaker mensen. Het bleek de accu van Monique haar toestel te zijn. Kun je je nu afvragen of ze al die tijd foto’s heeft genomen zonder accu. Dan blijven ze toch wel erg zwart die plaatjes haha. Maar het was een reserve. Een kleine 2 uurtjes rondgelopen en toen hadden we de witte massa wel gezien. We werden draaierig van al dat golvende gesteente dus Terry lets go back. Terry die dit al zo vele malen gezien had en zich behoorlijk tegoed deed aan de liters water die hij bij zich had….. Want geloof me als je zo ver van de bewoonde wereld af bent en je komt vast te zitten dan is water een eerste vereiste. Dus Terry stapte weer onverschrokken achter het stuur en begon de terugtocht zonder makken terwijl wij viertjes zaten te puffen en blazen van de hitte die op ons afkwam. De terugweg was niet anders als de heen weg. Nierschuddend en hotsend kwamen we na een voor ons idee langere tijd weer op de verharde weg en waren we omstreeks 16:00 uur weer in Kanab op de parkeer plaats.

Tja wij moesten toen nog 350 km rijden want wij zouden die nacht in Las Vegas slapen. No problemos, even afscheid van Terry en onze tour vriendinnen, de aircobak weer gestart en vol goede moed op weg. Bedankt Sandra en Monique, het was gezellig, even gelachen en daarna weer ieder onze eigen weg opgewandeld, groetjes in utreg, haha. En vanaf deze plaats nog even een condoleance, want dat is wel op zijn plaats geloof ik. Sterkte en tot misschien ooit wederzien. Wij kwamen omstreeks 20:00 uur  in Vegas aan, alwaar we ons snel ingeboekt hadden bij het hotel Circus Circus, ja u leest het goed een hotel wat alles op het gebied van Circus als thema heeft. Onze spullen even op de kamer, onszelf opgeknapt en een maaltijd verwerkt. Op naar Luxor.

Wat is dat nu weer, welnu Luxor is ook een hotel wat zich geheel op de Egyptisch stijl heeft gericht. Het is een piramideachtig gebouw, wat zeg ik nee het is een pppppiiiiiiramide-achtig gebouw, want geloof me de echt piramides zijn miniaturen vergeleken bij dit mammoet gebouwtje. Hier gingen we een show van Cris Angel bekijken, een illusionist en ook dit was weer een echt Amerikaanse show, dus spectaculair.

OK daar gaan we…….Vegas een Stad zoals ik al zei bruisend van het leven midden in een grote kom van bergen midden in de woestijn. Het maakt niet uit van welke kant je over de bergen rijdt. Je ziet direct midden in de kom een aantal giganten van hotels staan met daarom heen alle woonwijken van Vegas. Het midden gebied is niet bewoonbaar daar staan zoals ik al zei alleen maar hotels die voor al het vermaak zorgen. De meeste liggen aan de zgn “Strip”, een lange weg midden in het centrum. Namen zoals MGM, Ceasar Ceasar, Wynn’s, Mirrage, New York New York, Planet Holywood, Belaggio en Circus Circus zeggen de Vegas gangers genoeg. Deze gebouwen zijn niet zo maar gebouwen, nee het zijn  allen giganten, erom heen lopen neemt je al gauw een half uur tot een uur in beslag. Elke hotel is zo opgebouwd dat je altijd door het casinooooooooo moet om in te boeken en vaak is er een etage met food boven en in het casino gedeelte en vaak zijn er ook theaters in gebouwd. Bar, nachtclub, striptenten, wat je maar kan bedenken op uitgaans gebied, kan je er vinden. Hier raak je niet uitgekeken.

En ook op straat vinden evenementen plaats. Men geeft er soms een show weg of er is een attractie die om de zoveel tijd gaat werken. Zo is er een fonteinen partij van en kleine honderd meter lang die op de maat van muziek een water show weggeeft. Een Vulkaan die op gezette tijden tot uitbarsting komt en een piratenshow met 2 grote piraatschepen. Het is echt bewonderenswaardig zoals de architectuur daar heeft plaatsgevonden. Het leven gaat 24 uur door een ook het gokken. Je kan soms van hotel naar hotel zonder dat je buiten hoeft te komen. Enfin ook dit is weer iets van Amerika en zoiets met je ook zien om het te beleven. Voor ons is het net een sprookje waar je in loopt.

We zijn er 2 dagen gebleven en nu zijn we alweer in Flagstaff  (via Seligman route 66) en op zo’n 250 km van Phoenix af waar we weer huiswaarts zullen keren. De gereden afstand is zo’n 6500 km die we achter de rug hebben. Morgen gaan we naar Sedona een plaatsje waar veel artiesten komen. En nu? Nu ga ik mijn bedje weer opzoeken. Excuses dat ik niets geschreven heb maar we hadden het druk met Vegas.