13 september Amarillo, Texas

Wat gaan we vandaag doen? Allereerst even de Palo Duro Canyon bezoeken en daarna een gedeelte van route 66 bekijken. Ja, daaag, een Canyon waar moet dat ding dan wel zijn? Het is hier zo plat als een pannenkoek. Hij blijkt dan ook 30 mijl van hier verwijderd te zijn, dus weer een stukje van Rotterdam naar Utrecht en dat noemen ze dan maar weer vlak bij. Om een zo economisch gebruik te maken van onze bagage zonder veel sjouwen, hebben we 1 koffer gevuld met de dagelijkse benodigdheden, zodat de andere koffer gewoon in de wagen blijft. Dus hoeven we telkens maar 1 koffer open te klappen en dan verdeeld over beide kanten, de deksel is net zo groot als de andere kant, ieder zijn eigen kantje.

Meestal zijn er in de motels kofferdragers te vinden zodat deze niet open op de grond hoeft te blijven staan, doch helaas er was er hier even geen beschikbaar. Geen nood dan maar op de grond en dan open laten staan. Ik was even bezig om iets uit die koffer te pakken, toen ik iets over mijn been voelde kriebelen. Mijn hand ging, zoals mijn hersens aan mijn zenuwbaan doorgaf, naar mijn been toe en sloeg reactief op mijn kuit, mis…… maar toen ik naar beneden keek zag ik nog net een object ter grote van sigarettenaansteker (zo’n plastic geval), met aan de zijkant wat uitsteeksels, richting het donkere gedeelte van het bed wegrennen. MMMM, nee he, kakkerlakken en die beessies passen zich aardig aan de grote van het land aan lol. Dit was geen kakkerlak maar een kaaaaakkkkerlak, getver waar komt die vandaan? Toch niet uit de koffer, want die heeft wel de hele nacht open gestaan. Normaal gesproken hoeven we onze kleding niet uit die koffer te halen. Maar tja om nu zo’n beessie mee te nemen naar Nederland, nee bedankt.

Het deed me gelijk denken aan een geval wat ik ooit had in Rotterdam Zuid. Iemand had de brandweer gebeld dat er ongedierte in zijn huis zat. Nu is de brandweer niet een bestrijdingsbedrijf maar als mensen in paniek bellen dan is het de laatste instantie, die nee zal zeggen. Dus wij er op af, ondertussen een bestrijder benaderd en deze kwam ook ter plaatse. Eenmaal in de keuken waar ze moesten zitten, was het een hel van kakkerlakken. 100derden, en de bron zou dan ergens achter het aanrecht vandaan moet komen. Aanrecht gesloopt om er maar bij te kunnen. Wat was het geval, deze familie was op vakantie geweest naar de Canarische eilanden en hadden ook in hun koffer een aantal van die beessies meegevoerd. Nog mazzel dat ze niet gepakt zijn door de douane, je mag niet zomaar dieren uitvoeren lol. Die film zag ik voor me en nee dank je. Dus Ania naar voren om te klagen. Nu weten we allemaal wel dat in Amerika klagen altijd wel een behoorlijk effect heeft, want….. vul maar in. Dus, no problem, we kregen direct een andere kamer toegewezen. Waarschijnlijk komt het door de regen van vannacht , ja mensen het had weer geregend lol. Maar morgen gewoon weer heet en zonnig. Even de zaak overgebracht en nu op weg naar de Canyon.

Het was buiten behoorlijk koud geworden, maar 51 graden en veel wind. Maar gelukkig maar een beetje miezelregen. We hebben eerst nog even een ontbijtje verorberd bij het Waffle House. Een op zich geen slecht quick restaurant, als je niet op de troep let, die op de grond valt of zelfs wordt gegooid. Ondanks de drukte werden we weer binnen 5 minuten geholpen en hadden we binnen 10 minuten ons eten staan. Ik ben er telkens vol lof over. Wat opviel was dat er in dit restaurant gerookt werd, nu is het niet roken bij ons al aardig ingeburgerd, maar hier in Amerika was men al jaren eerder met het rookverbod en wat schetst dan je verbazing dat er langzaam toch weer gerookt gaat worden in restaurants. Zou dat bij ons ook zo zijn? Dus gewoon een cirkel waar we in rond draaien?

De Canyon was een prachtig gezicht, toen we bij de gate van het park kwamen vertelde de gids daar dat het juist heel mooi is als alles nat is, dan komen de kleuren veel mooier tot zijn recht. De Canyon is ongeveer 120 mijl lang dus zo’n kleine 200 km. Ja daag, dat ga ik nu niet uitrijden hoor. Haha nee, hoefde ook niet, de mooiste punten zitten voorin en daar heeft de staat Texas rekening mee gehouden. Moet je je voorstellen een vlak land 100derden kilometers lang en ineens een brede kloof in de grond van zo’n 200 km en dan weer een vlak land allemaal ontstaan in miljoenen jaren. Er was in het Visitors Centrum een hele uitleg over het leven ooit in deze kloof. Zo hebben er natuurlijk voorhistorische dieren geleefd en de indianen, zoals we ze kennen van de films en boeken hebben ook in deze kloof hun bestaan gehad.

Tijdens onze rit door het park welke hellingen had van meer 10%, kwamen we 6 flood plaatsen tegen van welke de laatste, nummer 6 afgesloten was en dus konden we weer terug. Met de hellingen had de Amerikaanse automaat geen enkel probleem mee, hij remde keurig op tijd af Ik had bij de ingang gevraagd of de floet (nederlandse uitspraak) ons tegenhield. Dat mensje had zoiets welk gek heb ik nu weer voor me, zo keek ze tenminste wel naar mij. Hierop voelde ik mij iets ongemakkelijk worden en dacht oh jee ik heb iets verkeerd gezegd. Na enig uitleg bleek dat ik fluit had gezegd en dus snapte ze mij niet. Wie laat zich nu door een fluit tegenhouden. Sorry sir, but (overstroming) is flood (wordt uitgesproken als flut.). We zijn wel in Texas hoor haha. De knauwende Amerikaan. Welnu die flutten waren allemaal inderdaad begaanbaar, alleen de 6e was afgesloten en dus keerden we weer terug.

Het was best alweer laat geworden dus keerden we terug naar Amarillo om daar die route 66 straat te gaan bekijken. Even voor de niet motorfreaken onder u. Route 66 was ooit een bekende route, die speciaal voor motorrijders was uitgezet dwars door Amerika heen. De route bestaat niet meer omdat er nu snelwegen zijn aangelegd en er weer stukken aan de natuur zijn teruggegeven. De straat was redelijk authentiek gebleven, maar de bestemming van de winkeltjes is iets veranderd, maar er was nog genoeg van die tijd terug te vinden. Wellswaar was ook de verpaupering toegeslagen, want de gebouwtjes waren hier aardig verveloos en zagen er verwaarloosd uit, of misschien moest dat ook wel zo zijn.

Na even rond gezworven te hebben zijn we even Downtown (centrum) ingegaan. Hier werd een soort van festival gehouden, dus niet voor ons weggelegd. Inmiddels wel een behoorlijke avondtrek gekregen. Op naar de verzameling van restaurantjes, welke dan ook meestal buiten het centrum te vinden zijn. De naam Texas Roadhouse trok ons wel aan. Geen idee wat het dan ook mag zijn maar we zien wel. Aan de buiten kant ja Texas look, wat dat is ? Gewoon een beetje cowboyachtig zou ik zeggen. Volledig van hout opgetrokken en best wat sober uitziend. Eenmaal binnen viel het voor de volle 100% mee, een mooi interieur, nog steeds cowboyachtig, maar schoon, netjes en vrolijk. Maar gigantisch druk, zo’n drukte waarvan men al snel zegt laten we maar doorgaan want voordat je hier je eten hebt!

Maar daar gaan we weer he, we werden direct opgevangen. “Hi folks, table for two? Follow me pls.” Als eerste liepen we langs een grote vitrine vol met van die platgeslagen stukken koei, steak genaamd, die we van de week zagen wachten voor de poort van de koeienhemel en waarvan de lucht nog in mijn neus zat. Maar dat even uitgeschakeld: “Pls, make your choise. Which steak do you want” Ok dan, het was zeker de bedoeling dat ik mijn stuk vlees meenam naar de tafel en het zelf moest gaan bakken en braaien. Maar nee er stond een vlaggetje ingeprikt en degene die ik aanwees, een heel kleintje trouwens, werd eruit gehaald en doorgegeven aan de keuken.

We werden begeleid naar de tafel en kregen een Texaanse uitleg. Toen die gestopt was, vroegen we eigenlijk gelijkertijd of ze het nog eens wilde herhalen we hadden het even niet begrepen. We vertelden ook dat we voor het eerst hier kwamen. Zij met een “?” boven haar hoofd, maar die ging weg toen we hadden uitgelegd dat we maar eenvoudige Europeanen zijn. De uitleg hield in dat de steak zo meteen klaargemaakt wordt en wij verder onze maaltijd bij de serveerder konden bestellen. Er stond een emmertje met olienoten op tafel, die we konden gaan oppeuzelen en de schillen konden we op de grond gooien.

Nu kwamen de vraagtekens boven ons hoofd. Wat is dat nu, eerst kakkerlakken over de vloer, dan de troep bij Wafflehouse over de vloer en nu weer hier de schillen over de vloer. Het meisje zag denk ik die vraagtekens maar legde deze verkeerd uit want ze wilde voor gaan doen hoe je zo’n ding moet pellen en op de grond moet gooien. Pfff alsof wij niet weten hoe je er een puinhoop van moet maken en alsof wij geen pindas hebben in Nederland. Maar goed laat haar maar geloven. Maar dit pakte toch anders uit. Even later kwam een vrouw die er uit zag als de big chief van het bedienend personeel. “I heard you are for the first time here” en legde een zakje op tafel, hier zei ze in haar onduidelijk knauwend Texaanse taaltje; dit mogen jullie meenemen. Nadat we het zakje hadden geopend zaten er een aantal pinda’s in, die we van haar kregen lol. Ok, sympathiek hoor, wij knikken en bedankten, ja wist zij veel, Nederland is een achtergebleven gebied toch haha. Ze legde ook een kaart op tafel die we konden gebruiken voor een volgend bezoek om een speciale appertizer te krijgen. Maar dat wordt dat wel over 1 jaar zei ik tegen haar, daar had ze geen moeite mee dan zijn we nog wel hier haha. De serveerder die enkele minuten later kwam vertelde dat we de kaart direct konden gebruiken.

Deze appertizer bestond uit een grote uienbloem die gepaneerd gebakken met een sausje werd opgediend, wow dat was echt smullen. Hij vertelde tevens dat het happy hour was en we twee drankjes konden bestellen tegen gereduceerde prijs. Onze maaltijd besteld, welk binnen 10 minuten weer op tafel stond, de steek met het vlaggetje keek mij zielig aan alsof het wilde zeggen “Een paar dagen terug was ik nog een koe, misschien heb je mij wel zien staan”? Nu ben ik geen echte killer maar zoals het vlees erbij lag kon ik toch niet weerstaan om mijn tanden sappig in die steak te zetten en misschien toch de pijn van die koe in mijn mond kon voelen. We zien elkaar later wel weer in de hemel en dan maak ik het wel weer goed dacht ik terwijl de vleessappen langs mijn mondhoeken over mijn T-shirt stroomden. “Je zit te knoeien”, ik werd wreed uit mijn eetroes verstoord.

Tot morgen lieve mensen dan rijden we weer terug naar de staat New Mexico.