15 september, Bandelier Nat'l Monument, Los Alamos, New Mexico

Weer een dag van een bezoek aan een state park. Het ontbijt werd in het hotel genoten. Tjonge wat is het hier druk zeg, we kunnen amper een plaatsje vinden. Ik even gewacht, Ania vast aan het brood werken en zodra er een plekkie los kwam dan was tie mijn. Er kwam een plaatsje vrij, maar dat was maar 1 stoel dus er even eentje bij getrokken en dan met 4 personen aan een klein tafeltje. We raakten natuurlijk in gesprek en het is dat altijd weer leuk als je dan ontdekt dat de ander wel engels maar niet Amerikaans spreekt. En jawel het stel vormden nachbarn van ons oftewel ze waren uit Duitsland en reden net als wij gewoon lekker rond in Amerika en ook gedurende 1 maand. Waar wij waren begonnen eindigen zij, nl. New York. Het enthousiasme, waarmee de man over Amerika sprak, zei mij genoeg, ook hij was net als ik een States Freak en hij was ook net als ik een motorfreak. Na een gezellig praatje hebben wij weer afscheid genomen en ging ieder weer zijns weeg.

Als eerste hebben we een Flea Market bezocht even buiten Santa Fe. We waren vrij vroeg dus men was nog bezig om stalletjes op te bouwen. Na een stukje gelopen te hebben kwamen we achter dat het hier om alleen indianen spulletjes ging en tot mijn verbazing nog niet goedkoop ook en daar is een flea Market toch niet voor ? Ik denk dat jullie het ook wel kennen. Je leest boeken, kijkt naar films en krijgt dan een voorkeur voor iets, welnu dat had ik nou ook. Toen ik nog een klein jongetje was, werd ik geïndoctrineerd door Billy de Kidd, en cowboy dus en die cowboys hadden altijd ruzie met indianen. Ik vond die indianen dan ook altijd heel gemeen, daarbij komt dat rood zo wie zo al niet mijn kleur is en ze konden ook nooit normale kleding dragen. Liepen altijd met een lappie voor dur dinges en body painten vind ik ook al niks. Daarbij komt dat ik moet niezen van vogelveren en die dragen ze maar al te graag. Dus genoeg redenen om niets maar dan ook niets met indianen van doen te hebben, uiteindelijk deden ze altijd lelijk tegen mijn favoriet Billy, dus Ania weg wezen hier. Ik mot die roodhuiden niet lol.

De weg naar het Bandelier park was een plaatje, maar dan wel een levensgroot plaatje. Tjonge tjonge, hoe heeft kunnen groeien, zeggen we dan maar. De natuur is toch een prachtig fenomeen. De weg klom en klom, leek wel of we naar de hemel reden en dan al die uitstekende cliffs om ons heen. Trouwens heeft u dat nou ook. Als je klimt gaan je oren dicht zitten en dan wordt het lekker rustig in de auto lol. Onderweg kwamen we borden tegen, die aangaven dat de parkbezoekers met een pendelbus worden vervoerd, dus we konden niet met eigen voertuig het park op. Later hoorden we dat door een flinke overstroming de parkeerplaatsen op het park waren weggespoeld dus er kon geen auto meer op. Voor we op de parkeerplaats bij de bus stopten zijn we eerst nog even naar een cliff overview gereden. Het uitzicht was onbeschrijfelijk. Dat moet je gezien hebben wil je het in je op kunnen nemen.

“Hello”, en weer werden we vriendelijk begroet door een dame die ons begon uit te leggen over de mogelijk heden die ons te wachten stonden. Zo  konden we ook aan hiking doen. Dus ik weer, ik kan nooit mijn mond houden. Hiking zie je het voor je. Ik stijve houten hark met hoogtevrees op mijn 80^ste nog aan hiking lol. Ze kon mijn gein wel waarderen en zei dat ik nog een lief glad huidje had lol. Maar ze legde het wel goed uit dus wisten we wat ons te wachtend stond. De busdriver, ook een lolbroek, vertelde wat er was gebeurd en waarom we dus met de pendel mee moesten.

Eenmaal in het park werden we losgelaten en konden we kiezen tussen verschillende trails van hoge tot lage moeilijkheidsgraad. Pfff warm en niet gekleed voor moeilijke dingetjes en wat zie je dan meer? Dus de eenvoudige van 1.5 uur genomen. De manier waarop deze indianen zon 10.000 jaar geleden hebben geleefd was niet bepaald mijn stijl lol. Geen warm water, geen douche, geen verwarming, geen stromend water en verder in het donker leven en dat allemaal in uitgehouwen gaten in de bergwanden. Ja mensen, indianen, juist ik die zo hekel had aan die rooie lui, lol. Dus kon het mij wat bommen dat ze dit alles niet hadden hahaha, eigen schuld hadden ze maar niet vroeg geboren moeten worden. Maar mij is toch altijd verteld dat indianen in wigwams wonen, blijkt dit een fabeltje te zijn, die tenten waren alleen voor de toeristen of als ze op vakantie gingen naar een camping of zo lol.

Even serieus, had was verrektes mooi en indrukwekkend dat men in die tijd op deze manier het leven sleet. Geen wegen of zo dus die mensen (wilden nog) leefden echt alleen maar in zo’n vallei. En er waren in die omgeving veel van die valleien waar die grotten ontdekt zijn. Archeologen hebben ongeveer 3000 plaatsen ontdekt. Eerst in 1914 zijn de eerste grotten ontdekt.

Rondje gewandeld beetje geklommen, toch wel, toen terug naar de pendel. We zijn nog even naar een plaatsje genaamd Los Alamos, hier bevindt zich het grootste nucleair onderzoekscentrum ter wereld. Hier is ook de eerste atoombom (Herosjima) ontwikkeld, alsof we er trots op moeten zijn. Maar goed, dat wisten we dan ook weer. De dag was weer gevlogen. We moesten weer een kleine 50 km rijden voor we in het hotel waren, het park lag uiteindelijk in de buurt, haha. Even bij Wallmart onze nodige spullen voor de reis van morgen gekocht. Ania ging de voedselkant op, ik zoals gewoonlijk even mijn neus tussen het gereedschap gestoken. Maar dat verveelde al snel weer, dus toen maar op een bankje bij de vele doe het zelf kassa’s plaatsgenomen. Hier valt altijd wel iets te beleven, want ook in Amerika snappen veel mensen regelmatig niet hoe  die dingen werken. En dat kan soms voor hilariteit zorgen zeker bij een Amerikaan.

“He, that’s a nice shirt”, hoorde ik iemand naast mij zeggen, niet wetende dat het voor mij bedoeld was. Pfff heb helemaal geen nice shirt een gewoon shirt van zeeman, haha. Wist hij veel, ze hebben hier geen Seaman. “Zo’n shirt heb ik ook”, vervolgde hij met een stem die leek op een schorre cowboy met een mond vol met kauwgom. Ik weer alle zeilen bijgezet, want ik zag de bui alweer hangen. Hij praten tegen mij en ik maar ja en nee knikken alsof ik hem volledig begreep. Maar dat viel mee deze keer lezers, ik snapte hem zowaar. Hij had zijn shirt in Florida gekocht. Voor mij gelijk een gelegenheid om mee te liegen. “Oh is dat zo”, mijn gezicht stond op een volkomen meelevend en begrijpend persoon. “Ik heb het in Miami gekocht”, gaf ik hem als feedback. Dus hij gelijk, “oh, je komt uit Florida”. “Nee hoor, ben een gewoon slachtoffer uit de eurolanden”. “Ah, wel I have been there also”. Hij bleek in Italie, Portugal, Frankrijk en Spanje geweest te zijn. Mmmmm, moet ik dat geloven? Ok, proef op de som, “Parle vous francais”, grapte ik. Tot mijn stomme verbazing antwoorde hij bevestigend in alle talen die hij had opgenoemd. Zo daar zat ik met mijn zoute vleeskonen. Een slimme Amerikaan, hoe kan dat nou, lol. We hebben verder wel even een leuk gesprek gehad. “Wel John, have a nice time and see you around”, hij nam weer afscheid, want ook hij zat onder de plak van moeder de vrouw haha. Waar blijft Ania toch.

Nummer 2 had zijn intrek genomen op eigenlijk inmiddels MIJN bankje. Een ouder man met een slangetje in zijn neus waarmee hij aangaf niet genoeg te hebben aan de zuurstof uit de buitenlucht, de hebbert, haha. De man begon net als de vorige zijn verhaal tegen mij op te steken. Het verschil wel was dat ik nu naar een zwaar bejaarde knauwende redelijk vochtige en slissende stem moest luisteren, met de kans dat zijn gebit elk moment op mijn schoot zou belanden. Maar goed u kent dat wel langzaam een beetje wegschuiven buiten schotsafstand. Maar nu was het wel zo dat ik ja en amen moest knikken en niet omdat ik het zo nodig vond maar meer omdat de goedaardige man niet naar mij wilde luisteren, want toen ik zei dat ik hem niet verstond, ging hij gewoon door, dus nog een keer en nog een keer geprobeerd, maar zonder resultaat. Dus dan maar knikken. “Ania, wil jij deze man even vertellen dat k hem niet begrijp”, ze was inmiddels goed geslaagd door de zelfkassa heen geworsteld. Ik werd verlost. Ja mensen, in Amerika wordt je echt door iedereen aangesproken. Op naar het Hotel, even andere kleding aan want het begon alweer fris te worden en hup naar Santa Fe centrum.

Rondgewandeld in een redelijk drukken omgeving, wat winkels bezocht en een hoed voor mij geprobeerd te vinden je weet wel zo’n cowboy geval. Maar helaas mijn papa en mama hebben mij een niet compatible koppie gegeven. Dus alle hoeden op deze aardbol zijn niet voor deze mismaakte 4 van de 5 zintuigenlijk eigenschapdragende schedel bestemd. Ik behoor denk ik tot de orde der elephantsmannen. We zijn in een pizza-restaurant gaan eten. Bij het binnenkomen hadden we al zoiets, he dit is anders we worden niet opgevangen en begeleid. Een redelijk joviale bediener zei, ‘ga maar zitten waar je wilt hoor”. Ok, wij even gewacht op een leuk tafeltje en toen wachten. En ja hoor, zo doen we het in Nederland ook, wachten…. Wachten…… wachten….. tot je zoiets hebt ik ga een ober roepen. Net op dat moment kwam hij dus aan tafel, zei dus niet, “ik ben….. en jullie serveerder”. Nee in plaats daarvan gewoon drinken besteld en wachten….. wachten…… wachten….. tot ik zoiets had ik ga hem roepen, net op dat moment kwam hij aan en vroeg of we wat wilden bestellen. Graag die en die pizza. Ok komt eraan. Wachten….. wachten…… wachten……. totdat ik zoiets had van ……….hahaha we hebben lekker gegeten dat wel maar we komen er niet meer lol. Waarschijnlijk nooit meer.

Gaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaap, zo dat is mijn deel weer naar jullie toe, hoop dat het leesbaar is. Trouwens, weet niet of het wel gelezen wordt lol. Er is 1 naam voor die Texaanse stad binnen gekomen bij ons. Helaas Ester, maar die naam is niet goed, maar je verassing komt er toch aan want je bent de enige die heeft gereageerd. Kus