16 september, Tent Rocks en Powwow, Albuquerque New Mexico

Guten morgen zei ik in mijn beste Germaanse taal. Onze ontbijtmotelmedegasten waren er ook al weer vroeg uit. Ook zij gingen weer door naar een volgende stad en wij ? Ja wij, reisden af richting Albuquerque (albekerke), zo das er uit, pfff wat een naam, alhoewel het wel lekker in de mond ligt. Ania had de route via een net ontdekte Canyon gepland. Nee, niet door ons als eerste ontdekt, die Canion lag er al en is door anderen ontdekt. Maar ik bedoel te zeggen dat Ania heeft ontdekt dat anderen hem ontdekt hebben en wij dus de vrijheid kregen om hem voor onszelf te ontdekken. Een mooie weg up en down, heel erg up en dan weer heel erg down. Rotspartijen om ons heen en dan weer een grote vlakte. Woestijn genaamd, want het was hier behoorlijk droog. Oh ja, Tommetje gaf aan dat we 110 km moesten rijden. Dat kon niet waar zijn, die Canyon moest valk bij liggen,  nou altijd nog zo 50 km weer. Dus even het iepadje erbij en ja hoor die wees ons keurig waar we zijn moesten.

Langzaam de ingang genaderd, ach over het algemeen ben ik langzaam, rustig kalm en beheerst, dus toen ik bij het loket reed, was het even wennen. Er kwam een stortvloed van gegevens op ons af in een snelheid die we alleen van een raket op weg naar mars mogen verwachten. Ik keen Ania even aan, “zou hij last hebben van AdHd tot de 5 graad ? lol. Ach de jongeman deed zijn best om het de gasten naar hun zin te maken en dat lukt hem aardig want ik weet zeker dat de gasten gedurende het verblijf in dit park aan hem zouden denken. Even verder was een parking lot, de auto geparkeerd en ons loopvaardig gemaakt. Welke trail zullen we nemen de Canyon of de Cave trailer. De Canyon was iets klimmen en de Cave liep alleen maar langs een grot. Het werd de Canyon en daar hadden we geen spijt van.

Wat een pracht weer, ik kan niet beschrijven hoe het er uitzag maar denk maar aan het mooiste wat je ooit gezien hebt dan is dat misschien vergelijkbaar. Kijk in ieder geval  even de foto’s. Trouwens ik heb geprobeerd om video te uploaden maar het internet is vaak erg langzaam en dan werkt het niet helaas, maar ik blijf proberen. Wat valt er te vertellen van het lopen en klimmen op rotsen en spelonken. Het is gewoon leuk, maar wel vermoeiend maar ook daar hadden we geen spijt van. Eenmaal boven hadden we een uitzicht over de totale massa aan Tent Rocks want zo worden de rotsen genoemd. Ze leken dan ook inderdaad op wigwam tenten. Weer eruptie van de natuur door de miljoenen jaren heen. Dit was eveneens een hoeveelheid as en lava uit een krater die 10 miljoen jaar gelden ooit tot uitbarsting was gekomen.

Met ons waren er nog wat bezoekers aan het klimmen en wat opviel was dat er veel ouderen gingen maar die zouden het niet redden want het was toch een flinke klim over rotsen met een flink hoogteverschil. Op de terug weg kwamen we natuurlijk ook weer naarbovengangers tegen. En ook hier was men weer vriendelijk tegen elkaar en het woord “hello” en de vraag “how are you”, werd regelmatig gestelt. Ik had zoiets van ik ga dit veranderen, ik ga de mensen die het zwaar hebben met klimmen opfleuren. Dus, van mijn kant was het “hello, are you having hiking problems”?, “wel don’t worry, up on the mountain is a restaurant so keep going on”. Yeah right een restaurant haha. Op een weggetje van nog geen 30 cm breed de zaak bevoorraden lol. Nee er was gewoon niets en er wordt dan ook aangeraden om flink wat te drinken mee te nemen.

We kwamen een vrouw tegen die even zat uit te rusten. Je gelooft het of niet maar Amerikanen zijn over het algemeen redelijk gezet. Doch deze lady had na de laatste wereldoorlog niet meer gegeten. Maar dat neemt niet weg dat ze wel vrolijk was. “Can you pls tell my friends down there that there is a nice waterfall up there, maybe they are more motivated to walk faster”. Ik, ja hoor geen probleem en weet je dat er ook een restaurant is dan. Haha, zij weer, nee dat moet je niet zeggen dat geloven ze niet. Ik, ok zal alleen maar over die waterval praten. Ja hoor moet je bij John zijn die weet de boel wel te verstoren. “Hello - even later, tegen de vriendinnen - Did you lost someone?”, “yes”- was the answer. “Ok wel, she is already at the waterfall en oh ja, er is ook een restaurant boven haha. De dames geloofden nu dus beide verhalen niet. Zo die lol heb ik ook weer verziekt. Ondertussen was ik zelf ook aardig versleten, dus we waren blij dat we weer veilig  beneden waren.

Even een picknick gedaan. We hadden de pizza van gisteravond in een doggybag in laten pakken en de rest hier opgegeten. Dat zie je weinig of nooit in Nederland he, als je het niet opkan in een restaurant kan je om een doggybag vragen en dan neem je gewoon je restje mee naar huis. Ik heb het eens met een bananasplit gedaan, maar die had volgende dag een ander uiterlijk gekregen. Dus dat is niet aan te raden. Zo door naar ..moeilijk woord …. Zoals gewoonlijk weer had Ania het hotel opgezocht in de auto. De zaak even ingecheckt en dan op naar de POW WOW show.

Even zoeken hoe te rijden op Ipad. De entree was 10 dollar en het parkeren zou gratis zijn  werd er in het hotel gezegd. Nou die weten het lekker zeg, overal waar we kwamen stonden bewoners van omliggende huizen hun voortuin te vullen met auto ’s en vroegen dan 5 dollar. Slim, zo verdien je nog wat. Ten we eenmaal binnen waren hadden we zoiets van, OK dan, dit is een pretpark. Even de infobalie opgezocht. Weet u waar de Powow show plaats vindt? Ja hoor zei een wat oudere bejaarde dame, die naar het zich liet aanzien vrijwilligers werk verrichtte. Nou waar dan?, dacht ik. Ania liet het zich uitkeggen, maar gezien de rimpeltjes die tussen haar ogen ontstonden, had ik zoiets, ok die begrijpt het net zo min als ik. De ene tegen de andere bejaarde. Is dat niet in het Indianen dorp. Ja klopt, dan moet u geloof ik even hier rechtdoor en dan links 2x. wist ze het nu wel zeker lol? Dit was geen balie om informatie te krijgen maar om hen informatie te geven. haha.

We hebben het wel gevonden en ook nu weer, bekijk de foto’s, want dit kan ik ook niet beschrijven. Pow Wow is een traditionele dansvorm die door indianen werd uitgeoefend. Tot de dag van vandaag houdt men er contesten in en komen vanuit heel Amerika indianen hier naar toe gereisd om hier aan mee te doen.

Onze avondmaaltijd hielden we in Old Town, wat naar bleek heel stil en bijna uitgestorven te zijn in de avonduurtjes. Na de maatlijd weer een klein gedeelte van de route 66 terug gereden naar het hotel.

Morgen verder noordwaarts en we plannen onderweg wel onze volgende bestemming. Vandaar nog naar Grand Canyon, nog ergens een fototoertje, Las Vegas en zo langzaam weer richting Phoenix.

Groetjes uit Amerika