17 september Bisti Badlands, New Mexico

Ons ontbijttafeltje vandaag gedeeld met een vrouw uit Colorado. Amerikanen zijn naar onze ervaring over het algemeen zeer open en vriendelijk zo ook deze lady. Tijdens ontbijtje even lekker gekletst met haar en binnen 10 minuten wisten we waar ze vandaan kwam, hoeveel kinderen ze heeft en wat zij doen ook dat zij hier voor werk was en bezig was om te verhuizen naar Albuquerque. Dit omdat haar dochter hier woont. Maak je dit bij ons mee dat je zo snel iemand al leert kennen. Denk het niet en dus heeft het wel wat. Zij heeft een agentschap van T-mobile en haar kinderen zitten in het leger waarvan 1 dochter in Afghanistan, natuurlijk ben ik dan weer nieuwsgierig hoe zij zich daarbij voelt. Het voelt zeker niet goed maar tja het is een keuze die haar dochter maakt vertelde ze. Uiteindelijk is militair zijn geen verplichting en kies je ervoor om dit werk te doen.

We hebben afscheid genomen, elkaar het best gewenst en de auto ingestapt richting Farmington, een kleine 350 km naar het noorden. Hier bevindt zich tevens het 4 statenpunt New Mexico, Utah, Colorado en Arizona. De reis verliep weer door een afwisselend landschap. De eerste paar 100 km even over de snelweg afgelegd, om uiteindelijk weer binnendoor te gaan naar een park genaamd Bisti Badlands, de naam zegt het al een beetje, BAD-lands, dit moet niet veel soeps zijn. Onze ogen blijven zich verwonderen over de rotsen, vlaktes en bergen om ons heen. Dit gedeelte van Amerika bestaat eigenlijk uit verschillende platen van diverse hoogtes. Het lijkt soms over elkaar geschoven land, ja en dan praat je niet over een plaatje van een paar km, maar over honderden kilometers. Telkens verwisselen we van hoogte, het ene moment rijd je op een lage plaat en zie je steile wanden om je heen met platte koppen, als het ware rijd je dan in een kuil, en het andere moment rijd je weer op een vlakte en zie je naast je de kuil waar je net in reed en het volgende moment rijd je weer hoger op bv een volgende etage. De echte bergen zie je dan in de verte en dat zijn dan weer de uitlopen van de Rocky Mountains.

Tijdens ons ritje op de binnenweg tussen die bewuste steile wanden door stond een politiewagen met zwaailichten aan de tegenliggende weggebruikers tegen te houden. Aan onze zijde stond er ook 1 maar die was nog aan de kant. We reden voorbij op zijn wenken en toen we links de weg inkeken zagen we een tiental politiewagens met zwaailichten en sirenes op ons af komen. Ja zal niet waar zijn he. Ik heb 1 keer te hard gereden daarom ben ik nog geen crimineel zoveel voertuigen op mij af laten komen is van de gekke hoor. We zijn een eindje verderop gestopt en toen zagen we niet 10, niet 15, maar ruim meer van de politieauto’s met daarachter een hele colonne van pak weg aan 50 tal personen auto’s die de politieauto’s volgden. Enfin, wij hebben iedereen laten passeren. Tussen haakjes, lezers ze waren dus niet voor mij helaas ik kom weer terug naar jullie hoor, sorry voor het ongemak dat ik jullie straks weer lever.

Zo nieuwsgierig als ik was zijn we er achter aan gereden. En toen konden we goed merken dat de Amerikaanse verkeersgebruiker behoorlijk gedisciplineerd is en weet wat te doen bij zwaailichten en sirenes. Ik heb dat in Nederland anders ervaren, als wij met zwaailicht aan komen rijden zal een Nederlander net nog even voor gaan want stel je voor dat je achter zo’n wagen vast komt te zitten. Of men hoort niet waar het geluid vandaan komt en stopt dan abrupt midden op de weg en wij er achter staan. Zo heb ik eens een heel slecht geval meegemaakt waarbij men ons er niet door liet en vervolgens wij de slachtoffers niet meer konden redden omdat we te laat kwamen. Maar goed dat staat naast deze blog verders. De Amerikaan gaat echt opzij en stopt langs de weg. De rij auto’s sloeg op een gegeven moment rechtsaf een onverharde weg op. Mmmm, wij mee ? Nee laat maar, mijn nieuwsgierigheid ging niet zover dat ik onze toer naar dat park voorbij liet gaan.

Eenmaal aangekomen zagen we een klein bordje staan wat aangaf dat we bij het park moesten zijn. Maar waar is dan het Visitors Centrum en waar is de entrance. We moesten een onverharde grindweg op om bij de bijzonder vreemd gevormde rosten te komen en tot onze verbazing was er dus gewoon niets geregeld, het was geen park. Er stond dan ook op een bordje Bisti Wilderness. Dit was echt wildernis die niet werd onderhouden of beschermd, de bezoeker moet alles op eigen risico doen. Er stonden ook niet veel auto’s geparkeerd en dus was het voor ons even een raadsel van hoe nu verder. Ok, even verkenning en daarna de auto ook maar geparkeerd. Nu even lopend een kleine vlakte oversteken richting rotsen en dan kijken wat we meemaken. Het zicht is weer niet te beschrijven, zo vreselijk mooi. Maar bekijk de foto’s maar weer dan kunnen jullie zelf weer oordelen.

De Area is zo’n kleine miljoen jaar gelden een moeras geweest met heel veel reptielen. Wel we kunnen ons voorstellen wat voor reptielen dat moeten zijn geweest. Door de loop der eeuwen is de zaak aan eruptie ontbloot en veranderde het landschap van karakter, mede door de ijstijd, naar het  schijnt. Het is nu eigenlijk de droge rotsachtige bodem van het moeras in allerlei vormen en kleuren. Ook schijnt er onderaards vuur  geweest te zijn waardoor de bodem een oranje kleur heeft gekregen en soms zelfs zo verbrand dat de aarde zelfs zwart is. We liepen daar enthousiast in ons lekker voorbereide kleding... korte broek en slippers, het juiste tenu voor een wandeling tussen rotsen lol. Verder had ik zoiets van we zijn alleen, hoe komen we terug zonder gps, stel we verdwalen, want daar zag het landschap wel naar uit en weten we wel welke diersoorten hier zitten. Het is niet voor niks dat de Amerikaan makkelijker een jachtvergunning kan krijgen. Wij gewapend met een fototoestel en video camera op weg. Als uit het niets kwam er een windvlaag die een zandstorm veroorzaakte, dit was voor mij voldoende om te besluiten niet verder te gaan en ons  rustig me de auto verder te begeven.

We waren het eens, wij de bibberende toeristen uit de civilisatie van een beschermd landje. Met de auto zijn we iets verder gereden en toen kwamen we toch wel in een stukje terecht waarvan we zeiden, hier moet we er echt even uit, dit mogen we niet missen. Gelukkig stond er nog een auto en de eigenaar stond ook tussen de rotsen in. “Hello”, “Are you familiar with this place?”, zijn antwoord was ontkennend, “Nee, maar het is wel een schitterend plekkie hier hoor”. “Ja  ok, but what can we expect here, is it dangerous for people to go just like that  between the rocks or? I know that there can be bears and big snakes. Well I really don’t know, I took also en risk of course but don’t go too far and keep the car in your eyes. And  what about something to defense myself. He showed me his stick what he had in his hand. Wel I have my video camera to throw with lol. Eerlijk gezegd, vond ik het maar niks, je hoort zo vaak van mensen dat ze ergens verdwenen zijn en ik ken het gebied niet. Ik heb natuurlijk niets aan Ania laten blijken, ik macho als ik ben zei stel je niet aan, hier gebeurd niks, jaja, poepdoos. Ze leest dit niet hoor mag ze niet van mij. Maar goed mooie plaatjes genomen dat wel.

Na met de auto nog wat rondgereden te hebben zijn we doorgereden naar Farmington. Een wederom vlak gebied waar we doorheen reden. Tot we plots als het ware in een grote kuil werden gedropt een zeer steile weg bracht ons beneden de diepte in waar de stad ons al lag aan te gapen.

Weinig gebeurd maar wel een leuke en spannend dag weer. Morgen door naar Mesa Verde. Een park waar ……Tanja….. heeft gewoond, haha, indianen dus weer. Kus Tan.