4 September New York

Dinsdag 4 sept 2012. 

“He hallo ken ik jullie niet ergens van?” Tegenover ons hotel is een AT&T store dus we konden ons prepaid kaartje even laten checken. Aardige knul begreep ons gelijk, helaas kaartje was te oud dus dan maar nieuwe, hij de zaak geïnstalleerd dus nu kunnen we weer in de middle of nowhere op internet.
“We moeten de rode lijn hebben…..”, de subway dus, want we wilden naar Staten Island gaan met de Ferry, welke gratis is, en tja zeg tegen een Nederlander niet dat iets gratis is haha. De rode lijn dus ok, wij onder Madison Square Garden (een sportpaleis, denk welbekend en is tegenover ons hotel) door naar de subway zoeken. Als je in New York de ondergrondse wereld in duikt dan weet je ook weer niet wat je meemaakt, de treinen rijden onder en boven elkaar door, de stations zijn bijna een stad op zich en je raakt als je niet oppast ruim verdwaald. Het is dan een wel horizontaal leven, maar als het aan de Amerikaan ligt lieten ze die treinen ook nog van boven naar onderen rijden en vice versa. Maar goed zoeken geblazen dus, na eerst de stress van het bemachtigen van een kaartje, overmeesterdeons de stress van welke lijn moet we nu hebben. Zal ik het even vragen, ik heb toch een Hollandse tong ! Ja is goed en terwijl ik mijzelf even in de schoenen probeerde te verplaatsen van een echte Yankee en in knouwend Amerikaans aan een keurig geklede man om uitleg vroeg, zag ik plots dat het iemand was die de taal van God stond te verkondigen. Oh, shit heb ik weer straks weet ik de weg zowel naar de hemel als Staten Island. Maar  oke, de man zei dus dhfnjfklwjnfj en dat in het newyorks. Na enig vertaalwerk bleek hij de blauwe lijn te bedoelen. “Ania ik weet het”, maar het bleek dat Ania inmiddels ook had uitgevogeld hoe de lijn rijdt. En toen lezers en toen gebeurde het, we kregen een rood blauwe strijd. Ik, “maar hij weet toch zeker wel de weg naar de ferry wel”. Ania, “ja hij weet de weg naar god dat wel”. OK, na enig strijd had John gewonnen en liepen we even naar de 8^e straat om daar de metro te pakken. Van de 7^e naar de 8^e straat is ongeveer het zelfde als van Eindhoven naar Maastricht, dus rennen want om 11:30 hadden we de tour bij Memorial 9/11, oh ja, daar gaan we dus eerst nog even naar toe. Maar goed het warme station in en daarna de koude aircotrein in.

Binnen een paar minuten waren we op de bestemming, wel een apart idee die ondergrondse wereld. Een mega hoeveelheid van lange slangen volgepropt met mensen razend door die smalle gangen. Het station weer verlaten om ons nu te bevinden te midden tussen de financiële wereld van Amerika (Wallstreet). 9/11 was tenslotte het wereldhandelscentrum. De bordjes Memorial 9/11 volgend werden we al snel door de stromende mensenmassa meegezogen en kwamen we bij de ingang van het Memorial terrein. Jullie raden het nooit maar dit was weer gratis haha. Eenmaal op het terrein lopend deed het me toch weer denken wat een verschrikkelijke ervaring het moet zijn geweest om boven in zo’n gebouw op je einde te moeten wachten.

Op de plaats van de 2 torens heeft men nu een tweetal waterbasins ter grote van het oppervlak van de fundering  in de grond gegraven met op de basinranden alle namen van de overleden mensen gegraveerd netjes gerangschikt op beroep of functie die men die dag beklede. Midden in de basins zijn weer grote gaten gegraven waar al het water naar toe stroomt. Natuurlijk alles in mooi zwart marmer bekleed. De symboliek is op diverse manieren uit te leggen. Het kan zijn dat men met het water het eeuwige leven wilt uitbeelden, maar het kan ook zijn dat men bedoelde aan te geven dat water naar beneden stort net als die gebouwen en uiteindelijk in het niets zijn verdwenen.

Hoe dan ook bij de aanblik van al die namen kwam toch een brok in mijn keel en ben ik blij dat tijdens mijn brandweertijd dit soort megarampen niet heb mogen meemaken.
Na de indruk weer in ons zieltje te hebben verwerkt, zijn we doorgelopen tussen alle zaken-gebouwen door richting de ferry. Vanaf de ferry is de blik op de skyline van Manhattan erg mooi en kan je goed zien dat dit gedeelte van NY toch eigenlijk wel het meeste leeft.

Zodra we halverwege waren begon een beetje regen te vallen, lol een beetje pfft. Amerika is groot dus kan de regenbui niet achterblijven, dit had niets met regen te maken het leek of Niagara was verplaatst. Alle objecten, die we wilden zien waren in een klap tot een wazige schim veranderd en hadden we het nakijken. Mevrouw Liberty trok zich nergens van aan ze had niet eens een regenjas.

Eenmaal aan de overkant ontdekten we dat er eigenlijk niets te doen was daar, het was meer een wooneiland wat wel een stuk groener is dan het centrum. Wat wij nog we even ontdekten was het feit dat Staten Island, eigenlijk is gesticht door Nederlanders, even leuk om te weten. Konden we lekker bluffen dat wij best belangrijk zijn. En wat ik ontdekte, als man is dan wanneer een vrouw mooie slippertjes aan heeft en ze door een plas moet lopen, ze eigenlijk liever wacht tot die plas verdampt is. Maar goed langzaam weer richting pont,  wat trouwens ook wel een leuke ervaring is, als je al die mensen ziet samenstromen, die op die pont sorry pooooooooont willen meevaren.

In de metro hotelwaarts kwam er ineens een harde stem op mij af, die naar even later bleek door een vrouw werd geproduceert die midden tussen het publiek een koffertje had neergezet en een pleidooi ging staan houden voor daklozen in de samleving en met succes, want de Amerikanen vulden haar busje redelijk. Eenmaal in het hotel Johnny tukkie, Ania freubelen. Ania had in Nederland contact gehad met een jeugdvriendin die in NY woont en we zouden daar de avond mee doorbrengen, dus afgesproken in een pizzeria, die ergens onder de Brooklyn Bridge lag. Wij vol goede moed in mooi kloffie naar het water lopen, geen pizzeria. Even vragen. Aan iemand met een hond, want die moet hier uit de buurt komen (was ania haar filosofie). “Hello, can you tell us where we can find the huppeldpup pizzeria. Haar gezicht trok vol met denkrimpels en een transparant vraagteken boven haar hoofd werd een uitroepteken. “Yes of course, wow that’s a good choice of you, this is one of the best. But the only point is that you have a problem?” Vraagtekens werden nu bij ons geboren. “Yes, wel the restaurant is on the other side of the river , laughing, but there is a solution. You can either walk or take the subway. But in both ways you have to walk back to the entrance of the  bridge”.

Nice talking to you lady haha, maar goed wij kozen voor de walk, want die is weer gratis. Maar in Nederland heb je een Brug die dan brug heet maar hier heb je een brug die dan bruuuuuuuuuuuug heet een knijter van een goeie 2,5 km maar no problemos. Alleen tegen de tijd dat wij voet aan de overkant hebben gezet zal Iwona (vriendin dus) wel al 3 pizza op hebben. Al met al toch een leuke avond gehad met als gevolg dan we haar morgen weer gaan ontmoeten.

Sorry lieve lezers maar ook dit verhaal is groot tja ik zit wel in Amerika he, slaaplekker