7 september Phoenix, Arizona

Alle palmbomen, struiken maar ook het riool hebben vanochtend net zoveel water gekregen als een groen Nederlands grasveldje in een heel jaar krijgt. En zelfs in Amerika begint men nu te  denken dat het mijn schuld is, want wat las ik op Facebook, Iwona uit New York beweerd dat ik de NY wolk had meegenomen. Maar goed, het weer alarm werd om plus minus 13:00 uur opgeheven, dus wij hebben besloten het risico toch nog maar te nemen en dus reden we richting het zuiden om alsnog de Apache Trailer te rijden.

Nadat de Amerikaanse weg en waterbouw ons het genoegen van een stukje snelweg had laten proeven, zijn we de binnenlanden van staat Arizona ingereden. Links en rechts zoefden de torenhoge cactussen en andere tropische planten voorbij. Het geeft zo’n typisch prairie idee een vlakke zandvlakte met al die bosjes erop groeiend, vanzelf sprekend waren we nog niet echt ver van de bewoonde wereld weg, dus hier en daar dook er toch wel weer een woonhutje op. Eenzaam idee om zo te wonen. Ook af en toe een brandstofstationnetje echt zo’n filmpompie liet zich zien. Na toch weer een kleine ruzie met Tommetje de navigator kwamen we uiteindelijk bij een plaatsje aan, wat de passende naam droeg van Ghosttown.

Nu denk je gelijk dat we een verlaten dorpje ontdekt hebben. Nee hoor, er waren er al genoeg voor ons geweest, dit dorpje was tot bezienswaardigheid verheven. In 1892 is dit dorpje gebouwd omdat er voor die tijd een Duitser woonde, die beweerde een goudmijn gevonden te hebben. Hij werd notabene “The Dutchman” genoemd, de boef, hij was niet eens Nederlands, maar goed gelukkig is hij in 1891 overleden dus weg The Dutchman. Het verhaal dat hij een goudmijn had, was al snel verspreid, nee niet via internet, verdorie jullie snappen toch wel dat dat er nog niet was. De mensen stichten dus het dorpje en hebben gedurende 5 jaar zich de blubber gezocht naar die goudmijn maar nooit gevonden, zelf toen waren er al oplichters haha en nee het dorpje is niet op 1 april gebouwd.

Na 5 jaar vertrokken de 400 inwoners weer en het dorpje bleef onbewoond achter. Helaas is het totaal verbrand. Dit vond de huidige eigenaar zonde en heeft het herbouwd. De inwoners die er nu leven, leven van de inkomsten van de toerist. Ja, die oude troep wordt inderdaad bewoond lol. Wij kwamen als koffiedrinkende toerist in gesprek met een ons bedienend vrouwtje , alleenstaande moeder van een 8 tal jongens en 1 dochter, ze was geboren op Hawai, maar hierheen gekomen omdat het meer levensvatbaarheid geeft. De koffie was ok, gelukkig niet echt Amerikaans (die is niet te zuipen, sorry, maar tis ook zo verschrikkelijk vies), we zijn ons stalen paard weer ingekropen met de kriebelende gedachte dat we misschien net ver zouden komen op de Apache Trail.

Deze weg is trouwens aan gelegd door de apache indianen en voor het eerst door een auto bereden in 1902. Het begin was een redelijk goede weg van asfalt, maar op een gegeven moment hield dit dus gewoon op en werd mijn huurautootje beproefd op grindvastheid. Hij doorstond het redelijk goed, als je maar oppast en dat kan je best aan Johnny overlaten. Die is ook zuinig op zijn eigen tuut tuut, elke week poetst hij zijn uitlaat van binnen. Dus, hop gaan met die auto. Er deed zich tijdens de rit een vreemd verschijnsel voor. Ik schijn overal toch wel mensen te kennen, want de weg was krom, de weg was recht maar ook smal en als ik dan toch een tegenligger tegen kwam, daarom heet het ook tegenligger en die kom je alleen maar tegen dus, dan ging ik aan de kant en begon die tegenligger enthousiast te zwaaien naar me. Pfft ken er niemand notabene.

Heel voorzichtig kropen we langs een pracht natuur van steile en gekleurde rotsen. De weg ging in een kort stukje zo’n kleine 500 meter naar beneden dus maw vreselijk steil. We zijn na een paar kilometer niet verder gegaan, want we moesten op tijd terug zijn in Phoenix voor een Segway toer. De nodige plaatjes geschoten, mag he in Amerika daar mag je schieten.

De terugweg ging toch iets soepeler, ach we waren hier al een keer geweest toch. Maar tja als je weet wat je te wachten staat dan ga je wat makkelijker met snelheid om, dus we vlogen door de bochten alsof ik er woonde lol. Op zich niets op tegen hoor want had het best in de hand  maar er zat iemand naast me die vroeg welke kermis ik had gewerkt, want ze werd enigszins onwel en draaierig, maw John pas op straks ligt de kots op je schoot. Genoeg reden voor mij om toch maar iets rustiger aan te doen. Regen ok, maar kots over muh bloessie.

Op naar de Segway. De samenkomst was op een parkeerplaats bij een centrum voor arts in een nieuwbouwwijk. Zag er allemaal weer indrukwekkend uit mooie rivier en omgeving maar wel erg strak en modern. Wij hebben in Tenerife 2 keer met zo’n segway gereden en dan kreeg je 2 minuten uitleg en mocht je de leader volgen. Dat was hier even anders, nadat we ons hadden voorgesteld aan de onderwijzeres en mede leerlingen kregen we een onderwijs van pak weg 15 minuten over hoe te handelen welk gevaren er zijn en zeker niet vergeten de veiligheid, want daar zijn ze in de States erg op gepind. We moesten ook een verklaring teken van afstand van verantwoordelijkheid.

Maar goed wij als gevorderden haha hadden niet veel uitleg nodig. Van start met zijn 7nen, achter de juffrouw aan. Flinke toer gemaakt langs de rivier links en rechts, waarbij niemand achterbleef of gewond raakte tot de laatste meters iemand het toch voor elkaar kreeg om van dat ding af te vallen. NEE, NIET IKKUH HAHAHA, dachten jullie wel he zeg maar eerlijk.

Er was bij de cursisten een manneke zoals je ze overal op de aardbol wel hebt, alhoewel het is wel een Amerikaan hahaha. Een redelijk mager uiterlijk, een slonzig trainingjack aan, waarbij de mouwen van het daaronder dragend t-shirt zich behoorlijk lieten zien aan het uiteinde van zijn armen, een broek die wel past in de breedte maar de lengte van dus danig aard was dat een gedeelte kon worden afgeknipt om tot slaapmust te kunnen worden omgebouwd. Verder had hij een bij de Dollarshop gekochte mijnwerkers lamp op zijn hoofd om straks goed gezien te worden in het donker. Maar goed ook hij kreeg les in het rijden. De juffrouw…. Dus mensen als je dit of dit doet dan…….hij…Ja maar kan je dat eens uitleggen hoe je dat bedoeld…. Ook uitleg volgt in details. De juffrouw…… dus let op dit dit dit en dat…..hij…. maar uhhh ik begrijp niet niet helemaal hoe werkt zon ding dan eigenlijk. De rest keek elkaar eens verveeld aan van pfff deze man wil geen segway rijden maar zichzelf wetenschappelijk voorbewegen.

Uiteindelijk is het toch nog wel goed gekomen ook met onze mijnwerker. Onze avond maaltijd hebben we genoten in Old Scottsdale Cowboytown nabij het hotel alwaar we wederom binnen een paar minuten onze maaltijd op tafel hadden staan. Met de complimenten aan de telkens snelle en juiste manier van het bedienen van restaurant gasten.

Tjonge tjonge wat een verhaal weer, maar ik hoop dat jullie zo een goed beeld krijgen van de dingen die we hier meemaken. Morgenochtend gaan we even naar Rawhide. Een plaats die ik als advies heb gekregen van een vriendinnetje uit Phoenix die ik heb ontmoet op Second Life.